Adamın bir kabiliyeti vardı. Ne meziyet ne lanet, yalnızca bir kabiliyet. Hayat bulamıyordu dilinde yer bulan hiçbir şey. Evet evet, sözcüklere döküldü mü bir kere, gerçekleşmiyordu hayatta. Adam önceleri çok çekmiş bu yüzden ama alışıp da kullanmayı öğrenince o denli kötü olmadığına kanaat getirmiş olacak ki, bana anlatırken ne meziyet ne lanet, yalnızca bir kabiliyet demişti.
Kullanmayı yeni yeni öğrendiği zamanlarda rast gelmiştim ona ilk. Önceden sokakta, okulda karşılaşırdık da selamlaşmadan öteye geçemezdik. O gün bana pek bezgin ve soluk görünmüş olacak ki dayanamayıp halini,neyi olduğunu sormuştum. Oysa o, neyi olduğunu söylemekten çok niye olduğunu anlatmak ister gibiydi:
- “Neden hastalanıyoruz? Eğer Tanrı bizi kusursuz yarattığını söylüyorsa, söyle bir bakarsak o kadar da kusursuz değiliz hani,yok evrimse, hala evrimleşemedik mi, evrime ayak uyduramadığımızdan mı bozuluyor illa ki bir yerimiz?”
Ben bir şey diyememiş,yalnızca dinlemiştim. Söylediklerini sonra düşününce kendimce bir kaç yanıt bulmuştum ama hiç söyleyemedim.
Sonra anladım ki o günlerde geçmesini dilediği rahatsızlığıyla ilgili okuyup, konuşup “kabiliyeti” sayesinde ondan kurtuluyormuş ama çok değil 2-3 gün geçmeden hiç aklına gelmeyen bir yerinden yine rahatsızlanıyormuş. Bunu çözmek için kafa yoruyor ama bir çözüm bulamıyormuş. Tam da o gün karnında daha önce hiç olmayan bir ağrı peyda olmuş, gelene geçene onu anlatıyordu ve ben de solgunluğunun bu yüzden olduğunu bu sayede öğrendim.
Hatırladığım ilk konuşmamız bu oldu. Günden güne bu adamdaki farklılığı hissediyor ama bir anlam veremiyordum. “Oyunu bulan kuralı koyar” demişti bir gün. Küçümseyerek bakmış ve bir filmden mi yoksa bir kitaptan mı fırladığını kestiremediğim bu cümleye kayıtsız kalmıştım ama sonradan anladım ki oyunu bulmasa da kuralını bulmuştu. Bunun nereye varacağını o zaman anlayamamıştım ama bunları yazarken çok daha iyi anlıyorum.
Sonraki görmemde dişinden mustaripti. “Oldukça çok acı çektikten sonra, nereden bakarsan tüm bedenimde acı hissettim, diyebilirim ki en kötüsü diş, unutma sakın bunu” demişti. Dişin ağrısının 1-2 gün içinde geçeceğini bildiğini ama 1-2 gün içinde yalnızca alkol ve ilaç alarak ağrıyı geçiştirdiğini söyledi ve kendisiyle bir şeyler içip içemeyeceğimi sordu. Biraz düşündükten sonra bu farklı adamı daha yakından tanımanın çok iyi olacağını düşündüm ve kabul ettim.
Belki de zaten anlatmak istediği için, doğrudan bir kafeye götürdü beni. Sessiz, müşterisi az, genelde işten çıkan memurların geldiği bir yere benziyordu. Garsonların adama tavırlarından buraya daha önce de sıkça geldiğini anladım. Her zamankinden farklı bir şey olsun, dişini göstererek sabaha dek hissetmemek istiyorum ona göre dedi garsona, garson benim de siparişimi alarak uzaklaştı.
İçtikçe hem alkolün verdiği keyif hem de ağrısı dinen dişin mutluluğuyla konu konuyu açtı ve sonunda anlatmaya başladı.
Ne zaman başladığını ya da fark ettiğini hatırlamadığını ama küçükken hep bir süper-kahraman olmak istediğini belki de düşünün gerçek olduğunu söyledi ama bunu söyler söylemez gözleri gölgelendi, bakışlarını benden kaçırdı ve bir süre bir şey demeden bekledi. Sonra birden hayır hayır dedi, süper-kahraman falan değilim ben, çünkü bu bir meziyet değil ama lanet de değil diye ekledi. Bu yalnızca Tanrı vergisi bir kabiliyet. Üstün veya düşük kılmıyor beni, diğerleri şiir yazabilip, resim yapabiliyorken benim de ağzımdan çıkan gerçekleşmiyor. Söylediklerim hayatta karşılık bulmuyor, önceden öyleyse bile ben söyledikten sonra artık öyle olmuyor. Dalga geçtiğini ya da sarhoş olduğunu falan düşündüm ilkin, anlamış olacak ki aklımdan geçenleri, gözleriyle bir kadın ve bir erkeğin oturduğu masayı işaret ederek, bu kadın erkeğe tokat atmayacak burada dedi. Ne dediğini anlamaya çalışırken kadın az evvel sarmaş dolaş olduğu erkeğe tokat atarak, alıp çantasını dışarı çıktı. Neler olup neler döndüğünü anlamam için bir kaç cümle daha kurdu ama o kadar müstehcen şeylerdi ki yazamayacağım buraya.
O günden sonra eskisinden yakın olmaya başladık. O da uzak durmaya falan çalışmadı. Niye bilmiyorum ama ben de bu kabiliyetinden kimseye bahsetmedim. Ama artık yazma, birilerine olanı biteni anlatma ihtiyacını son olanlardan sonra duydum. Geleceğim o kısma.
Bana finallerde yaptıklarını anlattığı gün evrenin kuralların bir kaç kişiyi kapsamadığını anladım. Vizelerden aldığı yüksek notlarla sınıfın ders notları hakkında sözü geçen biri haline geldiğinde, sevmediği kişilerin yanına gider gerçekten de soru çıkabilecek yerleri göstererek buralardan soru çıkacak der ve sınavdan sonra da kahkahalarla gülermiş. Bir şeyler anlaşılmasın diye sonradan vazgeçmiş ama bana anlatırken bile kahkahalarını tutamıyordu. Belki de bu kahkahalar onu mutlu gördüğüm tek günün tek izleri,belirtileriydi.
Bazen bu dilimi keseceğim diye diye öfkeli bir şekilde gelir, yere göğe küfrede küfrede bir şeyler anlatırdı. Tam da o anlarda onun ne denli şanssız olduğunu düşünür ve üçüncü dünya diktatörlerine benzetirdim. Elinde bir çoklarının imrendiği bir güç vardı ama bu mutlu olmasına yetmiyor aksine onu mutsuz kılıyordu.
Bir gün ortadan kaybolduğunu öğrendim. Nereye gitmiş, başına ne gelmiş, kaçırılmış mıydı hiçbir şey bilmiyordum. O an aslında onun hakkında neredeyse hiçbir şey bilmediğimi düşündüm. Yalnızca bana anlattıklarını, üniversitedeki sınıfını, yanında gördüğüm arkadaşlarını ve kendi deyimiyle “kabiliyetini” biliyordum ama daha fazlasını değil. Arkadaşlarına da bir süre olmayacağından başka bir şey söylememiş, Yazma nedenim bu da değil, birazdan anlatacağım.
O vakitten sonra hiç görmedim onu, okul bitti, iş hayatım başladı, kariyer peşimde koşturdum. Bazen olsa da bir çift laf etse diye içimden geçirdiğim anlarım oldu ama sonrasında aklıma gelmez oldu. Bir an gerçekliğinden şüpheye düştüğüm zamanlar bile oldu, masal kahramanı gibi hissediyordum düşündüğüm kişiyi. Zamanla hiç aklıma düşmez oldu ta ki dün onu görünceye dek.
Dün onu gördüm,önce tanıyamadım, aşina bir yüz ama kim kim diye düşünürken anımsadım. Hemen yanına gittim. Aslında ne diyeceğimi bilemiyordum ama yine de gittim ve merhaba dedim, biraz beni inceledikten sonra dilinin ucuna gelen sözcükleri yutarak gel dostum dedi yalnızca ve yürümeye başladık. İşte o an, yanımda yürüyen adamın artık tanıdığım (veya tanıdığımı sandığım) adam olmadığını hissettim.
Uzun bir sessizlikten sonra nerelerdeydin dedim,neden gittin?
Durdu, bana ilk karşılaştığımızda söylediklerini anımsatan şu cümleleri kurdu: Biliyor musun bazen Tanrının şu dünyayı aşık olduğu için yarattığını düşünüyorum, kendi aşkını insanlara dağıtıp onların da kendi gibi mutlu olup acı çekmesini istediği için, haksız mıyım?
Ve sonrasında başından geçen her şeyi anlattı.
Bir kadın sevmiş, kadının da kendini sevdiğinden emin değilmiş ama. Kadın adamın yanındayken her şeyin rayında gitiğini görüp her birlikte olmak istiyormuş ve bu adam için bir süreliğine iyiymiş.
Sonra adam kaptırmış kendini kadına, bir sele kapılan çocuk gibi. Oyun sanıyormuş, çırpınmıyormuş bile. Kadını mutlu edip onun mutluluğundan arta kalanlarla mutlu oluyormuş ve bu bir süreliğine iyiymiş.
Ardından kadın için bırakmış eski yaşantısını, yaşadığı kenti, arkadaşlarını ve takılmış kadının peşine kayıtsız ve bu da bir süreliğine iyiymiş.
Bir süre sonra kadın sıkılmış huzurun tekdüzeliğinden. Her şeyin yolunda olması, her istediğinin öyle ya da böyle gerçekleşmesi bir anlam ifade etmemeye başlamış. Adam bunun farkına varıp hep daha büyüğünü ve daha çoğunu dillendirmiş ama bir türlü kadını mutlu edemiyormuş artık.
O an anladım dedi bana küçük dağları yaratan tanrının ben olmadığımı. O an göğe bakmaya korktum, yukarda bana kıkır kıkır gülen bir yüz görmekten korktum, haddini bildin mi diye soran bir yüz görmekten korktum dedi duygusuz bir sesle. Ve kısık bir sesle ekledi, çaresizliğimden korktum.
Sonradan sıradan biri gibi davranmaya çalışmış, öyle davranmış ama aydan aya kadını kaybediyormuş, uzaklaşıyormuş adamdan kadın.
O gün yağmur yağıyordu dedi miladından bahsedercesine, yüzümü kaldırdım göğe ve Tanrının bakış açısıyla bakmaya çalıştım kendime. O an çok farklı olabileceğini ve ne yapmam gerektiğini anladım dedi.
Dostum,bir kadına söylenebilecek en kötü şey gerçeklerdir, gerçekleri duymayı istediklerini söyleseler de hepsi kandırılmak ister.
O yağmurlu günde, sırılsıklam bir halde yanına gitmiş ve her şeyi anlatmış. Kabiliyetini anlatmış,senin sevdiğin şey buydu ve ben sana bunu veriyordum,evet dilime düşen hiçbir şey gerçekleşmiyor ve ben sana şunu söylemek istiyorum demiş: Seni seviyorum...
Kabiliyet
.jpg)
Recent Comments