Biz istesek de istemesek de tren gidiyor,
Gara gelince kimi inip, kimi biniyor…
Bakıyorum penceremden dışarıya doğru
Geliyor yine aklıma yığınıyla soru.
Düşünüyorum da nereden geldim bu trene,
Hangi garda para verdim şu lanet bilete.
Anımsamıyorum nasıl, nereden ve neden?
Bir açıklama borçlu beni trene bindiren…
Elimde yanlış koltuğa yazılmış bir bilet,
Anlamıyorum nereye böyle bu seyahat?
Soran yok, bilen yok tren nereden kalkmış böyle,
Nereye gider bu yol, nereye çıkar söyle…

Bu vagona ben hangi vagondan, nasıl geldim
Ya da neden bu vagona kesilmiş biletim?
Sorayım diyorum bakıp çevremdekilere
Bakıyorum, arıyorum tanıdık bir çehre…
Çevrem kalabalık ama kimsem değiller ki
Sonra kalkıp konuşmaya başlıyor birisi.
Kimse düşünmesinmiş nerden geldiğimizi
Gideceğimiz yermiş aslında önemlisi…
Gittim sordum nerden biliyorsun bunu diye
Dedi: Ben bilirim, gerisi senin neyine…
Şaşırdım, afalladım birden, döndüm yerime
Başladım yeniden büyük büyük düşünmeye…

Öyle böyle derken durdu tren bir garda daha
Bu kez daha dikkat ettim çevreme bakmaya.
Beyaz giysiler giyip iniyordu adamlar
Kalanların gözündeyse birikmiş buğular…
Binenleri görmeye çalıştım göremedim
Gerçek bu ya gidenlere pek de üzülmedim…
İnenleri görünce başladı konuşmaya,
Önceden düşünmememizi isteyen amca.
Eliyle gösterdi, gözlerini dikti raya,
Kimse kalmak istemezmiş bu yollarda yaya…
Düşününce, şimdi mantıklı işte, dedim de,
Daldım yeniden raylar üstünde düşlerime…

Düşümde öyle çok sevmişim ki yolculuğu,
Es geçmek peşindeydim ineceğim durağı.
Yolculuk boyunca epeyce şey yaşamışım
Ne akarsular geçip de, ne dağlar aşmışım…
Ne de uzun zaman geçmiş bindiğimden beri
Acep dönse tren, gitmek ister miyim ki geri?
Sanırım asla geriye dönmek istemezdim,
Ben bunca yolu, bunca zaman boşa mı gezdim…
Silik kalır geçmişe karşı duyduğum özlem,
Dileğim, ah geleceği bir an evvel görsem…
Düşünceleri gerçekleştirmenin tadını
Hangi hatıra verir ki, söyle hangi anı…

Yaşam Treni