Karanlıktı. Düşünceli kafasına dayanmış bir tabanca ile bağırdı.
- Sen benden önce davranamayacaksın ey Tanrı… *

Ve yummadan evvel son kez, vedalaşırcasına dikti göğe gözlerini
Anlaşılan duymuş olacak ki Tanrı söylenenleri
O katran gecesinin rengi
Bir kıvılcımla yarıldı ve bir ışık demeti
Elveda deyip göğe,
Yumuşak bir yatağa düşercesine
İndi yere…


Eli tetikte, gözleri ışığa dikilmiş bir halde, bekledi… Belki de,
Belki de’sini düşünmedi bile…

Ama merak, az evvel Tanrısına meydan okuyan insanoğlunu getirdi dize
Ve insanoğlu engel olamadı yürüyüşüne
Işığın düştüğü yere…

Gözlerini kısıp, yavaşlatarak ilerleyişini, dinledi kısıkça duyulan iniltiyi…

- Hey… Bu, bu nasıl bir şey? Ve ışık dolu her yer?
- Yardım et…
- Kimsin sen, bunlar nasıl oldu?
- Yıldızım ben, gökyüzünde sürem doldu…
- Kayacak zaman mıydı sanki şimdi?
- Bilmem, demek
Yeryüzünde bir melek
Gülümsedi…
- Tut elimi de buradan çıkalım.
- Buradan çıkıp da ne yapacağım?
- Gel, kötü görünüyorsun, iyileştirmeli seni…
- Gökyüzündeki noktama merdiven dayayarak mı
İyileştireceksin beni?
- Hala yukarı çıkma ümidin mi var?
Sen o ümidi kanayan ayaklarına sar…

…
Olabilirdi, bir ten bulut beyazı olabilirdi ya da saçlar gece renginde de olabilirdi…
Ve gözler rengini bir kahve fincanının dibindeki telveden de alabilirdi ama bunların hepsi…
Yok yok bu kadarı fazla idi…
Düşündü sonra, yıldız olduğu için mi bu hayranlığım, bu vurulmuşluğum?
Yok yok dedi ardından, içtiğim şaraptan mı sanki sarhoşluğum…

Uyuyan güzele bakarak, aklından bunları geçirirken bir an korktu uyanmasından, hani uyanınca bu büyü bozulacak sandı… Sonra sarıldı yine düşüncelerine… Her şeyi terk ederek gidip yitecekken sanki kozlarını inadına öne sürüyordu Tanrı… Yaşamdan koparken tel tel, koca bir halat olmuştu bu yıldız yaşamla arasında…

- Beni mi izliyordun?
- Hayır, yalnızca dalmış gözlerim… Hem senin neyini izleyeyim?
- Yıldızım ben, izlenip izlenmediğimi elbet bilirim…
- Gerçekten, kaç gündür buradasın ama hala necisin bilmiyorum. Kimsin sen?
- Yıldızım dedim ya ben!
- Orasını anladık, yıldız ne yapar?
- Gökyüzünde ışık saçar, sonra da kayar.
- Niye kayar?
- Daha önce dedim ya:
Yeryüzünde gülümseyince bir peri
Tahtımı ona bırakıp, kayarım geri…
- Geri mi?
- Nasıl yıldızlığı gülümsemenle kazandıysan
Senden güzellerin olduğunu da kabul ettin baştan…
- Senden güzelleri de mi var?
- Hem de gökte yağan kar kadar…
-
…
Yoksun, “yok olmak” zorunda olduğun için yoksun… Gideceğini bildiğim için ve gitmen gerektiği için…
Düşündü, tek çıkar yolu bulmak için düşündü…
Oysa kendini anlayan birine anlatsa bu olanları derdi ki: Eee bu zaten senin düşündü…
Yine düşündü…

Neydi bu içini kemiren
İliklerine işleyen
Düşüncelerini emen?

Eğdirmem diye düşündü bir güzel uğruna Dağ başımı…
Dağ başını alıp ellerinin arasına
İzin verdi akması için gözyaşına…

Yıldızlık hiçbir şey yoktu. Her şey ama her şey kafasının içinde
(hani bir kurşun yiyecek, yıldız çıkıp gelmese)
Dönüyordu…
- Kendinde misin?
- Kendimleyim, niye ki?
- Ele veriyor bakışların
Ve kurumuş gözyaşların seni…
- Kendi işine bak sen, bana bırak beni!
- Silebilirim izin verirsen izlerini,
- Uzak tut benden ellerini!
- Seni yine ele veriyor sözcüklerin,
Bu öfke neden, niye bu kadar derin?
- … , neden gitmiyorsun, neden benlesin?
- Sen geldiğim yerdekilerden farklı gibisin…
- Tanımıyorsun bile beni, niye bu güven?
- Bilirim kötülük etmez içten seven…
- Saçma… ! Yeter bu kadarı, artık çek git!
- Gözyaşın kal diyor dudakların git…

…


Karanlıktı. Düşünceli kafasına dayanmış bir tabanca ile bağırdı.
- Sen benden önce davranamayacaksın ey Tanrı…

Ve yumduğu gözlerini açtı, söylenenleri duymamış gibi yaptı Tanrı.
Gülümsemedi
Bir peri
Ve inmedi
Bir yıldız yeryüzüne geri…
Yalnızca tek bir sesle bölündü sessizlik:

Tak…




* Tanrıdan evvel davranabilirsem eğer
Güneşin alevlerinde kavrulan bir seher,
Düşünceli kafama dayanmış bir revolver
Düşüneceğim, var mı gidilecek başka bir yer?

Karanlıktı