Annem Ve Günü
Oturup da bunları düşünmedim emin ol,bana verdiğin 20 yıl 20 satır olup döküldü kağıda,ben yalnızca aldım elime kalemi ve kapadım gözlerimi… Sana söylenebilecek yüzlerce sözden en güzelleri düştü yüreğimden damla damla ve bir iz olarak takıldı kaldı kağıda…
Biliyor musun belki de ilk defa duyacaksın bunları benden. Biliyorum bunların içimde hep var olduğunu biliyordun zaten sen, ama sözcüklerimle karşına çıkmadım hiç. Oysa ne de güzeldi içimdeki duygular…Pişirdiğin yemekler kadar sıcak, hazırladığın kurabiyeler kadar tatlı… Hani üşürsün ya kışın geceleri, hani sıcacık bir şey arar ya bedenin…İşte tam öyle bir şey…
Aslında anlıyorum seni, ben nasıl yazdığım şiirleri seviyorsam sen de öyle seviyorsun sanırım beni. Ben şiirlerime sözcüklerle çeki düzen verip yayınlarken,sen üstümü başımı düzeltip,alıp eline tarağı saçımı tarayıp öyle gönderdin okula hep.
Ama birçok fark var yine de, şiirlerim beni sevemiyor ama ben seni seviyorum mesela…
Senin de annen olduğu ve onun da seni sevebileceğini aklım almıyor. Anne deyince tüm anneler değil de tek benimkisi geliyor aklıma,yani sen…Acaba seni kıskanıyor muyum?
Uyumadığın geceler anımsıyorum, sırf ben uyuyamadığım için.Ve yemediğin yemekler, bana yedirebilmek için. Bana anlattığın bir iki masal kalmış aklımda tek. Yaşamakla, dostlukla ve arkadaşlıkla demlenen… Büyüyünce anladım ki sen zaten, fedakarlığınla dostluğu; verdiğin güvenle arkadaşlığı ve gülümsemenle yaşamı bizzat kendi ruhunda anlatmış ve yaşatmışın bana. Ve yine büyüyünce anladım ki ben hiç büyümemişim,hala o korunmaya, doyurulmaya ve sarılmaya muhtaç çocuğum…
Tanrı eli değmiş her şey gibi “anne” ne kadar sıcak değil mi?Şimdi anlıyorum geceleri kalkıp üstümü örttüğünde neden yatağın birden sıcacık olduğunu…
Karşıdan karşıya geçerken eli bırakılan çocuklardan olmadım hiç.Belki de sırf o günler bana verdiğin güvenden ötürü, bugün ayağımı bu kadar kararlı basıyorum yere,senden aldığım güçle daha bir güveniyorum kendime…Acaba haksız mıyım?
En güzeli de ne biliyor musun;alıp eline çayını, geçip karşıma başlaman anlatmaya… Her ne kadar mürekkep yalamış olsam da bilmiyorum ben senin anlattıklarını, düşünmedim değil yalnızca annelere has bir özellik mi acaba diye ama yok,bilemiyorum hala ve alamıyorum başkasından o konuşmanın tadını.Diğer konuşmalar hep eksik, bir yerlerde bir şeyler tutuk kalıyor sürekli.
Hani bunları bana yemek yaptığın, benle çay içtiğin ya da ne bileyim geceleri kalkıp üstümü örttüğün için yazmadım sana…Sen anneydin, ve yalnızca anne olduğun için hak ediyordun bunları.Hiçbir şey yapmasan bile yalnız anne olduğun için duyduğum sevgi yeterdi bu sayfalara dökülmeye…
Biliyor musun hayal meyal anımsıyordum bana söylediğin birkaç ninniyi;oysa bu yazıyı yazarken ilk müzik öğretmenimden,senden, dinlediğim ninniler bir fon oluşturdu,duygular sel olup,uyup ninninin ezgisine taştı yüreğimden… Sanki bana verdiğin her şey karışıp o yumağa geri döndüler sana…
Biliyorum ki sen varsın ve hep var olacaksın,beni eğrimle doğrumla kabul edecek birinin var olması beni ne denli güçlü yapıyor biliyorsundur eminim.
1 yorum:
anneni okudum. senin hakkında hiç yanılmadığımı bir kere daha anladım. yazını çok beğendim. seni de beğeniyorum, anneni de zaten çok beğeniyorum. ama sanki yazının devamı var gibi ve sanki ben onu okuyamamışım gibi... yarım kaldı. kalan yarısını da okumak istiyorum ;) seninle gurur duymaya devam ediyorum, hep devam edeceğimi de biliyorum.bir anne olarak sana teşekkür ediyor, seni kocaman öpüyorum...
Yorum Gönder